Boomtown dag 5: Kenji Minogue wervelt op slotdag Boomtown

Kenji Minogue: knettergekke viswijven met duikbrevet

Het verhaal van Kenji Minogue leest als een uit de hand gelopen cafémop, die een vijftal jaren geleden van start ging met het delen van een plastuit op de Gentse feesten. Op een mooie dag besloten de prettig gestoorde Emilie De Roo en Sarah Vandeursen dat Vlaanderen dringend nood had aan z'n eigen trashpopscene. Tientallen bezopen brainstormsessies later doken ze in zotte oma's kleerkast en bricoleerden ze met goedkope discobeats en West-Vlaamse toogproza bevreemdende clips in elkaar. Vlaanderen wreef zich de ogen uit en lachte zich vervolgens krom met de foute kermiskitsch van Fanny Willen en Conny Komen: al snel werden ze culthitjes op Youtube en was de trein vertrokken. Vorig jaar werd Vandeursen zelfs ingelijfd bij de Woestijnvisvijver na haar gesmaakte passage in 'De Slimste Mens'.

Hoewel je je bij het bekijken van hun videoclips afvraagt welke snoodaard die lsd-pillen in je veggieburger gedraaid heeft, staan hun absurde teksten bol van de nuchterheid; West-Vlaamse levenspoëzie. 'Aje nie kan, aja nie kan komen. Aje nie kan komen, wel komt gij dan nie!', klonk het gisteren op de Kouter. Met Kenji Minogue is het leven simpel. Of zo lijkt het. Ons zou het niet verbazen mocht het trashpopduo stiekem een diepere laag in hun werk gesmokkeld hebben: cryptische maatschappijkritiek, vermomd in banale, alledaagse situatieschetsen. 'Moe kik betoaln vo de pipi of ist bi mi vo niet ni?'; volgens het duo zelf een aanklacht tegen de betalende dameswc's op de Feesten van een paar jaar geleden, toen de dames dus noodgedwongen een plastuit moesten delen en elkaar door die romantische ervaring leerden kennen. Of nog: de hilarische dovemanspogingen om de naam van een meisje te weten te komen, beschreven in hun grootste hit 'Naam Familienaam'. Zattemansgelal of identiteitscrisis? 'An Vandewalle' weerklonk alleszins uit honderden kelen op een volgepakt Kouterplein. Populaire meid, die An.

De Vlaamse Lady Gaga's van de pensenkermis bruisten merkbaar over van energie, in die mate zelfs dat het podium even te klein werd voor Conny. Die dook de makreel achterna waar haar zangpartner al een tijdje mee stond te zwaaien, tot een onfortuinlijke toeschouwer de vis op zijn bek geworpen kreeg. 'Sorry maar dit deel van het publiek zal waarschijnlijk nog de hele avond naar vis rieken', excuseerde Fanny zich vriendelijk.

Met hun vettige elektrobeats, gouden glitterpakjes en drummer met varkenskop (een masker, welteverstaan) waanden we ons bij momenten op een uitdovende technofuif van de Boerinnenbond gone wild. Doldwaze kermiskitsch die de Kouter deed vibreren tot het moest schuddebuiken. De show ging vrolijk door tot de organisator het welletjes vond en de stekker eruit trok. Waarop het publiek, dat het trashpopduo intussen - zelfs letterlijk - op handen droeg, zijn ongenoegen uitte met boegeroep. Het mocht niet baten: Kenji Minogue moest afdruipen. De existentiële vraag in hun groepsnaam ('Kenji mi nog?') hoeven ze hier voortaan niet meer te stellen: Boomtown zal deze circusact niet snel vergeten.

Once Upon A Time In The Handelsbeurs

Terwijl die waanzinnige kermis op de Kouter alsmaar luider klonk, was sfeer het hoofdingrediënt in de zaal van de Handelsbeurs. Eerst was er Condor Gruppe: een overwegend instrumentale groep met een zwak voor de soundtracks van Ennio Morricone.

Zeven uitstekende muzikanten brachten lang uitgesponnen krautrock die de fantasie prikkelt. Je waant je meteen in de Amerikaanse woestijn, en loert naar boven om zeker te zijn dat er geen gieren boven het hoofd cirkelen. De alleraardigste grooves vulden de Handelsbeurs. Het publiek schommelde met het hoofd, of blies uit op de grond. Tenslotte hebben we al vier dagen Boomtown achter de rug, de reserves beginnen te slinken.

Toch kon Condor Gruppe wat meer peper gebruiken. Een uur lang bewoog de band zich voor in draf, en dat ging op de duur vervelen. Dan deed Dans Dans het een pak beter. Het trio rond de gitaar van Bert Dockx is sowieso een graag geziene gast in de Handelsbeurs. Eind vorig jaar stelden ze er hun derde plaat voor.

En opnieuw kreeg Ennio Morricone een hoofdrol: zijn soundtrack voor de sixtiesprent The Sicilian Clan werd door Dans Dans van tanden en klauwen voorzien. Dans Dans wordt vaak jazz genoemd, maar dat hield ze niet tegen om uit te pakken met de stevigste gitaren die tijdens de laatste Boomtowndag te beleven vielen.

Een gitarist, een drummer en een basisst: ze trekken elkaar aan, stoten elkaar af, gaan in de clinch, waarna de verzoening volgt. Dans Dans had dynamiek te koop, en won daarom de showdown in de Handelsbeurs van Condor Gruppe. Alleen de retro aftiteling ontbrak.

Bezwerende Soldier's Heart bouwt dubstepfeestje

De nieuwste cool kids on the block in het Belgische muzieklandschap zetten de Kouter aanvankelijk op het verkeerde been met hun dromerige elektro en zwevende vocals. Pas toen de strakke beats en kosmische synths uit de boxen schalden begonnen de eerste toehoorders duchtig heen en weer te wiebelen, vele anderen zouden even later volgen. Dit Antwerps bataljon goochelde met dupstep, drum 'n bass en benevelende indiepop, hetgeen bij momenten een verrassend dansbaar geheel opleverde. Denk SX of Amatorski, maar dan in zo'n obscure undergroundtent waar het hippe jonge volkje uit nieuwsgierigheid z'n neus binnensteekt en de hele nacht blijft plakken.

Overgoten met de elegante zweefstem van zangeres Sylvie Kreusch kreeg de Kouter het soms warm en koud tegelijk, maar ondanks het feeërieke, Amatorski-achtige sfeertje die de muziek bij vlagen opriep werd het nooit soft. Daarvoor zorgden de stevige elektronica-input en diepe beats, waar de massa van een paar tientallen rijen dik zich aan verlekkerde. Op de eerste rijen werd een bescheiden feestje in gang gezet, dat een hoogtepunt bereikte met een in zware elektro gestoomde cover van 'Broad Daylight'. Benieuwd wat Gabriel Rios, die op dat eigenste moment aan het optreden was in de operazaal, van deze intense versie dacht. Soldier's Heart was een smakelijke cocktail die de grijze hemel boven Boomtown heel even warm opkleurde.

Blaue Blume: bevreemdende schoonheid

Wie vorig jaar op 13 december rond middernacht in het Lakenmetershuis zat, zag de Denen van Blaue Blume in het kader van Glimps iedereen murw slaan met een bezield optreden dat in de hoofden bleef spoken.

Gisteren breiden de vier heren uit Kopenhagen daar een vervolg aan. Hun debuutplaat zit er aan te komen en de verwachtingen liggen hoog. Niet dat er al veel buzz rond de band hangt, hoogstens wat veelbelovend gezoem, maar je voelt aan alles dat de sterren goed staan voor deze jongens.

De zanger bewoog zich van links naar rechts en staarde met zijn priemende ogen naar het publiek. Het paste bij de bevreemdende, melancholische sfeer die de groep optrok in de Club van de Handelsbeurs. De vier zien er uit alsof ze dichtbundels lezen in discotheken, of dansen op literatuurhappenings. Hun Duitse groepsnaam is dan ook een rechtstreekse verwijzing naar een 19e-eeuws romantisch gedicht. Nee, enige hoogdravendheid is hen niet vreemd.

De gitaren waren schatplichtig aan The Cure, Talk Talk en The Smiths. Die laatste zijn naar eigen zeggen hun grootste invloed. Maar hét onderscheidend element is zonder twijfel de zang van frontman Jonas Smith. Je hebt stemmen die mooi zijn, en je hebt stemmen die uit een ander universum lijken te komen. Smiths stem leek op die van Anthony Hegarty, Morrissey en Gregory Frateur. Het soort stem dat zich graag wentelt in pathos.

Als je dat alles bij elkaar optelt, begrijp je dat Blaue Blume moeite zal hebben om airplay op de radio te vergaren. Gelukkig geven ze overweldigende concerten. Nadat de laatste noot uitstierf wou het publiek een staande ovatie geven, ware het niet dat iedereen al rechtstond. Nu is het reikhalzend uitkijken naar dat debuutalbum. Als het zover is, verdient Blaue Blume een groter podium, én een mogelijkheid tot staande ovatie.

Tourist Lemc: sfeervol inpakken met Antwerpse couleur locale

Wat Flip Kowlier is voor West-Vlaanderen is Tourist Lemc stilaan voor Antwerpen: overal waar de man komt volgen hordes streekgenoten in zijn zog, die hem op handen dragen. Gevolg is dat Boomtown gisteren even in de Seefhoek leek te liggen, de plek waar Johannes Faes is opgegroeid. Het nieuwste exportproduct van 't Stad schoot als een raket omhoog met zijn hartverwarmende bespiegelingen in 'Koning Liefde': weemoedige gevoelsrap die zich in menig hersenpan wist te nestelen, alsook enkele weken in de Vlaamse hitlijsten. Toch kwam dat succes niet uit het niets: in 2012 bereikte Tourist Lemc de finale van Humo's Rock Rally.

Een podiumdier zal het echter nooit worden - hoe Faes houterig over de planken slofte - hetgeen hij ruimschoots goedmaakte met onvervalst Antwerps charisma en warme interactie met het publiek. Dat wachtte voelbaar af tot het hoogtepunt van de set. Tourist mag met zijn fijnbesnaarde pop-rap op triphopbeats dan wel op de gevoelige snaren mikken, in de frisse Gentse buitenlucht had het afgeladen Kouterplein vooral zijn grootste hit nodig om zich aan te verwarmen. Toen het zover was wakkerde het enthousiasme aan en werd het bekende refrein luidkeels meegezongen. 'Ik kan alleen maar geven, wa'k te bieden heb', zong Tourist onomwonden, en dat was vanavond een innig slotakkoord van Boomtown, editie 2015.