Onze man op Glimps, dag 2: Belgen boven op het internationale showcasefestival

De tweede editie van Glimps bracht bijna 80 groepen uit België en heel continentaal Europa op 13 verschillende podia in de binnenstad, verspreid over twee avonden. Dat is smullen, dat is ontdekken, dat is genieten en van de ene muzikale verwondering in de andere vallen. Wannneer Glimps bijna op z'n einde loopt, word je gewaar wat je op het einde van de Gentse Feesten gewaarwordt: het zou altijd zoals dit moeten zijn, we willen niet dat het stopt. Maar daartegenover staat wel dat het in Gent altijd wel een beetje van Glimps is, want je kunt dagelijks massa's - vrij onbekende - groepjes gratis gaan checken in onze vele muziekkroegen.

Meer dan een derde van alle Glimps-groepen was Belgisch. Verscheidene daarvan hebben we gezien, en het is niet overdreven om te stellen dat de Belgen uitstekend waren. De concerten van Raketkanon, Dan San, Dans Dans, en [sic] waren onze Glimps-hoogtepunten. En dan hebben we nog Oscar & The Wolf, An Pierlé, De Beren Gieren, Stadt, Douglas Firs, The Germans, Lyenn, Flying Horseman, Ian Clement, The Black Heart Rebellion en Roscoe niet kunnen zien.

Een festival op dertien podia op elf locaties in de Gentse binnenstad. Het is onuitgegeven, het is hollen van het ene naar het andere. Het is reizen van de ene groep naar de andere. Dat kan soms dik tegenvallen, want het is niet fijn als je van de Vooruit komt afgezakt naar Trefpunt om te zien dat de zaal volzet is voor de groep die je net wou zien. Of van de Handelsbeurs naar Studioskoop vliegen, en merken dat er niemand meer bij kan. Sta je dan, maar het hoort erbij. Een pluim voor de beheerders van de Glimps-Facebookpagina, die met razendsnelle updates het publiek lieten weten welke zalen nu wel of niet volzet waren. Dit kan mogelijkheden scheppen voor een nog snellere en handiger te gebruiken Glimps-app voor de smartphone op Glimps 2013.

Op dag 2 van Glimps begonnen wij er om 19.30 uur aan in de Charlatan, die al meteen bijna volledig was volgelopen voor de Luxemburgse groep Mount Stealth. Het zou de dag worden van het opzwepend instrumentaal experiment, dat bijzonder fysiek aan de man werd gebracht. Mount Stealth was daar al meteen een type-voorbeeld van. Met bezwerende baslijnen en een uitgekiend, tegendraads gitaarspel raasden ze als bezetenen door de Charlatan. De gitarist liet zich zelfs verleiden tot een bescheiden Robert Plant-imitatie (zie foto's).

Hoofdbrekens over de volgende groep. De Spaanse surfrockers van Mujeres, de losgeslagen etnische funkgekte van de Hollanders van Jungle By Night of toch maar de Finse muziekrevelatie van het jaar, Black Twig? Het werd Helsinki rockcity, zoals de Finse jongens hun hometown cynisch aanprezen. De groep spon oerdegelijke, spannende maar tegelijk zeer herkenbare en melodieuze indierocksongs aan elkaar in een volgepakt café Video. De mooie, iele vocalen van de frontman en de vele oeeeeee-aaaaaa's van de gitarist maakten het geheel schoon af. Het soort muziek dat op onze nationale rockzender zeker een plek zou moeten krijgen, ware het niet dat die ruimte momenteel wordt ingenomen door weinig creatieve angelsaksische pop en aanverwanten.

Op de Glimps-afterparty in de Vooruit zagen we de jongens van Black Twig terug, geheel weg van de wereld door de achterovergeslagen cocktails. 'Dit is ons tweede optreden ooit buiten Finland', lalden ze blij als een kind. 'Het eerste was in Berlijn. Het is echt niet gemakkelijk om als Finse groep speelkansen te krijgen buiten ons eigen land. 't Is fantastisch om hier te spelen. We zouden graag nog even blijven, maar morgen vliegen we alweer terug naar Helsinki.' U ziet hen hopelijk nog eens terug op een concertpodium near you.

Nog zo'n Scandinavische ontdekking op Glimps was Slaraffenland. Geweldige groepsnaam, die wonderland betekent in het Deens. De vijf heren brachten een wonderlijke , tegendraadse combinatie van rock, pop en jazz en grepen het zittende publiek van Zaal Miry song na song harder bij de keel. Een totaalervaring, dit groepje. Fijne, typisch droge Deense humor ook, gebracht met dat zware Deense accent. 'Heeft er iemand duct tape bij?', vroeg de toetsenist ergens halverwege. 'Mijn pedaal is losgekomen.' En deze: 'Het muziekmagazine Mojo vroeg ons om een cover te doen van Fleetwood Mac. We hebben dat gedaan. Maar we gaan het hier niet spelen', klonk het gortdroog. Je kunt hun versie van 'Never Going Back Again' beluisteren op hun Facebookpagina. Ook best interessant: hun cover van Paranoid Android van Radiohead.

Na Slaraffenland was het hollen naar Studioskoop, want het optreden van Dans Dans wilden we absoluut niet missen. De cinemazaal zat dan ook meteen volledig vol voor de drie Belgen. Dans Dans zijn de topmuzikanten gitarist Bert Dockx (Flying Horseman), bassist Fred Jacques (Lyenn) en jazzdrummer Steven Cassiers (Dez Mona) die gekende songs in een psychedelisch jasje steken dat evengoed naar jazz en garagerock ruikt. En dat klonk zeer straf.

De basis van de unieke Dans Dans-sound werd gevormd door de inventieve drumroffels van Cassiers, die ook af en toe letterlijk allerlei toeters en belletjes bovenhaalde, Jacques zette daar zijn effectieve, solide baslijnen onder en frontman Dockx stampte rond als een bezetene, nu eens rustig snarenplukkend, dan weer de vuiltste gitaarsolo's uit zijn instrument sleurend. Het is geen wonder dat de bijzonder filmische muziek van Dans Dans in een cinemazaal werd geprogrammeerd. Het enige wat ontbrak aan het optreden, was, eh, een western- of natuurfilm die op het grote witte doek achter de groep voorbijgleed.

Toman hebben we tot twee keer toe zichzelf zien overtreffen in de Charlatan en de Vooruit, toen ze enkele jaren geleden hun conceptalbum Where Wolves Wear Wolves Wear voorstelden. Deze concerten waren een magnifieke muzikale trip door een vreemd universum van beren, kasteelheren, slotenmakers, kleermakers en verdwenen zalm. Op hun nieuwste worp, Postrockhits volume II, verlaat het Gents-West-Vlaamse kwintet hun pure post-rock en mengen ze heel wat samples en elektronica door hun sound. Het getuigt van lef om geregeld een andere muzikale richting in te slaan, maar in de Vooruit zagen we een half optreden lang 1 drummer zich afbeulen en vier groepsleden die aan knopjes allerhande zaten te draaien, zonder dat dit zich leek te vertalen in bijbehorende geluiden. We lieten ons achteraf vertellen dat de groep naar het einde toe een tandje bijstak, maar toen waren wij al lang in de Charlatan.

Waar we getuige waren van een Belgische groep die veel meer gensters sloeg: [sic], drie saxofonen, een bas en een drum. Bovenop de moddervette, bijzonder gruizige baslijnen en het energieke drumwerk ramden de saxen hun psychedelische melodieën en solo's recht in ons strot en in ons hart. Iets dergelijks hadden we nog nooit eerder gezien of gehoord. Stonerrock met sax, zoiets.

Het Spaanse DJ-duo 321Mute was slechts een gesmaakt voorproefje voor de Glimps-afterparty in de Balzaal van de Vooruit, waar dj Katia Vlerick (Humo, Rock Ahoy) het publiek mocht verblijden met het beste uit 60 jaar pop- en rockmuziek. Glimps, u was wederom fantastisch.

Via deze link kunt u lezen wat Onze Man vond van Glimps, dag 1.

En lees ook wat Onze Vrouw op Glimps, Eline Herbiet, vond van dag 1 en dag 2.