“Marcel. Zo heette de oude mijnwerker uit Oostakker met wie ik gesproken heb voor mijn verhaal. Hij is ondertussen gestorven. Ik heb een ganse namiddag naar hem geluisterd terwijl hij vertelde over het harde leven, de lange treinreizen, de donkere uren onder de grond. Het was soms mistroostig en hij zweeg veel. Maar hij vertelde ook over de plagerijen onder de mijnwerkers en de intense vriendschappen. Ik heb daarna nog verhalen gelezen en allemaal zijn ze bizar, hard en schoon tegelijk. De kleren en helmen van de mijnwerkers, de heilige Barbara – patrones van de gevaarlijke beroepen – het heeft iets ritueels. Voor mij is het poëzie waar je ook een beetje schrik van krijgt. Het is een verzameling beelden en emoties die in mijn geheugen zitten. Eén verhaal van Marcel ging over een vriend die niet op tijd opzij kon springen voor een wagentje met kolen. Hij kwam onder het wagentje terecht en was dood. Ik zag het zo voor mij, en ik heb dat als uitgangspunt genomen voor mijn verhaal over een weduwe. Ik ben de enige vrouw die iets geschreven heeft voor de geheugenkokers van C-mine expeditie en ik wilde het vrouwelijke perspectief binnenbrengen in die mannelijke mijnwereld. Dat kan ik ook het best. Ik moet mezelf altijd kunnen herkennen. Mijn verhaal speelt zich af in het hoofd van de vrouw, Yasmine Ben Mira. Door haar immense verdriet verzint ze een soort zoon en bedenkt ze hoe ze de heilige Barbara om raad vraagt over hem. Ze beschrijft de jongen alsof hij zot is, maar eigenlijk is ze zelf zot. Met zo’n ingang in het verhaal kon ik me vereenzelvigen. Ik sprak de tekst van de vrouw in; mijn zus Brigitte sprak de heilige Barbara in. Onze stemmen liggen heel dicht bij elkaar. Yacine Talabi, een student animatiefilm, heeft de vrouw getekend met gekleurd zand en liet die tekening bewegen en evolueren op film. Heel schoon. Ook de aparte geluiden dragen bij tot de totaalervaring. Elke keer dat ik op C-mine kom word ik overweldigd door de unieke sfeer en monumentale gebouwen. Daarom is het misschien goed dat je je in de kokers even kunt isoleren. Je ziet er telkens ander werk. Het is een serieuze boterham, maar uniek en absoluut de moeite, vind ik.”