‘Ja, ik zou hier graag wonen’

‘Ik kwam er natuurlijk wel af en toe en ik had er een bepaald beeld over. Het kerkje aan Meulestedebrug is zo typisch. Het wekt de indruk dat je daar een stukje dorp in de stad hebt. Maar net zo goed wist ik dat de Muide een plek is met een niet al te best imago. Die gedachte zit er bij veel Gentenaars nog in: een sociaal achtergestelde buurt, oude huizen, veel miserie.’

Dertien verhalen schreef ze. Vooral met nieuwe bewoners, die ook proberen te zorgen voor nieuw leven in een oude stadswijk. Vaak tweeverdieners, een Turks gezin ook. En bekende Gentenaars: muzikant Sioen, atleet en nu zakenman Cedric Van Branteghem.

Met Ayse Palit ook, die als zevenjarig meisje in 1967 uit Turkije naar de Muide kwam, haar vader achterna, die hier al was. Nu is ze intercultureel werkster en heeft ze zelf kinderen van 30, 28 en 22 jaar. Ook die kinderen zijn verknocht aan de wijk. Maar ook zij kennen het imago: toen een van haar zonen op zijn 18de op een nieuwe school terechtkwam, werd hij er op aangesproken dat hij van de Muide kwam. Zich van geen kwaad bewust vroeg hij aan zijn moeder: ‘Mama, is er iets mis met onze wijk?’ Zelf had hij het nooit zo ervaren.

Geen eiland

Maar de wijk evolueerde, er kwamen jonge gezinnen wonen. Dat lijkt een goede evolutie, al vrezen sommigen dat het allemaal wat te proper wordt, te schoon. De ziel mag niet verdwijnen, er moet evenwicht blijven. Het mag geen eiland worden, waar universitairen het hip vinden om te komen wonen, en kijken hoe de volksmensen zich amuseren.

Annelies Rutten: ‘Ik zou er zelf kunnen wonen. Er zijn daar nog heel mooie open ruimtes. En de onmiddellijke nabijheid van het water. Eigenlijk is het superdicht bij de stad. Langs de Meulesteedsesteenweg ben je met de fiets zo in de stad. Ik hou van de sfeer. Uit al die interviews leerde ik dat wie daar komt wonen, en al een tijdje woont en er ook wel heel erg graag woont.

Het boek is voor een groot deel ook het werk van Dirk Valvekens en Anne Van Gysel. Valvekens kocht pakhuizen in de New Yorkstraat en maakte er lofts van. Valvekens wil van de wijk een echte aantrekkingspool maken. Afgelopen zondag organiseerde hij een wandeling. ‘Het is een gebied dat afgebakend is door een hek van ongeveer 1,1 km. Dat is de voorhaven. Dat is het project van Emile Braun, de jonge architect-ingenieur, die er de typische loodsen bouwde; overslagplaatsen voor de textielindustrie. Braun werd later burgemeester. Valvekens houdt een vurig pleidooi om hier in de Voorhaven geen sociale woningen neer te zetten, zoals de stad van plan is: ‘Laat het één geheel blijven, met publieke functies, op amper 300 meter vogelvlucht van de Oude Dokken’, aldus Valvekens.