Animo was er voldoende in het wedstrijdbegin, maar de traditionele vroege vlucht bleef uit. De Eikenberg, traditioneel een scharnierpunt, was voor de Zwitser Johan Jacobs en de Nederlander Jan Maas het sein om de forcing te voeren. Het peloton scheurde in verschillende stukken. Het betekende dat in de aanloop naar de Valkenberg, de zesde van zeven hellingen, de hoofdmacht nog uit een zestigtal renners bestond.

De eerste noemenswaardige vlucht was meteen ook de beslissende. Op de Valkenburg glipten Dennis Delmotte, Wiebren Plovie, Zino Herremans, Stijn Bogaerts, Jordi Warlop, de Nederlander Maas, de Brit Nathan Draper en de Deen Niklas Larsen weg. Op de Hostellerie gingen Bjorg Lambrecht en Emiel Planckaert in de tegenaanval. Met Aaron Verwilst, Bjarne Vanacker en Dries Vastmans legden ze de brug naar de leiders. Met iets meer dan 1’ voorsprong begon de kopgroep van dertien aan de twee lokale ronden van 12,5 km.

Plovie (Avia-Crabbé) zette diep in de finale alles op alles. Hij kreeg Larsen, Maas en Verwilst mee. Warlop (Tieltse) en Planckaert (Avia-Crabbé) werden niet onbelangrijke stoorzenders en dus had het kwartet snel gewonnen spel. Onder de rode vod probeerde Larsen zijn gezellen te verrassen. Maas zette de spurt in, maar werd door Verwilst geremonteerd.

Het APT-Spie-Douterloigne Cycling Team van Olivier Onderbeke won het ploegenklassement en daarin had Knesselarenaar Bjorg Lambrecht een niet onaanzienlijk aandeel in.

‘In de eerste wedstrijdhelft had ik een slecht gevoel’, verraste Lambrecht na de finish in Herzele. ‘Op de Hostellerie geraakte ik met Emiel Planckaert weg. Met drie andere gezellen slaagden we erin om de kloof naar de acht leiders dicht te fietsen. Eens voorin had ik wel een goed gevoel. Plovie ritste weg toen zijn ploegmakker Planckaert op kop reed. Mijn ploegmakker Bogaerts en ik bleven het antwoord schuldig. Het beste was er toen al af. Deze dichte ereplaats, zesde na Dennis Demotte, koester ik.’