‘Dat was moeilijker dan ik dacht,’ vertelt hij. ‘Je verhongert niet meteen, want je mag een basisbedrag besteden aan voeding, maar alle extra's kunnen niet meer. Toen ik een gratis activiteit bijwoonde en vrienden me voorstelden om achteraf nog iets te gaan drinken, moest ik forfait geven. Ik had daarvoor geen budget meer en trok dus naar huis. Het besef dat er zo goed als niets meer in je portemonnee zit, wekt stress op. Tegelijk voelde ik schaamte om te zeggen dat ik geen geld had. Ik besefte dat ik als krap gebudgetteerde nog geluk had dat ik een beroep had. Een gratis koffietje op het werk en het bijwonen van een persconferentie waar vaak wel iets te eten of te drinken valt, zijn dan meevallers en je hebt ook sociaal contact. Ik dacht aan mensen die geen beroepsactiviteiten hebben en met zo'n budget sociaal geïsoleerd raken.’

‘Verder is er het besef dat er met zo'n krap budget geen ruimte overblijft voor lopende kosten. In de realiteit zou ik mijn kranten- en internetabonnement moeten opzeggen. Zelfs kleine onverwachte kosten kun je niet meer de baas. Dat ondervond ik toen ik een lekke band kreeg met de fiets en gelukkig nog een reparatiekit in voorraad had. Een nieuwe had ik niet kunnen betalen. Positief is dat ik ontdekte dat het niet onoverkomelijk is om zonder auto door het leven te gaan. Ik fietste elke dag naar mijn werk en zelfs kletsnat aankomen is geen ramp.’

‘Ik ben blij dat door het inleefproject de discussie rond armoede weer op gang is gekomen en alle deelnemers ongetwijfeld meer respect zullen hebben voor mensen die het financieel moeilijk hebben.’