“De grootste overwinning ooit van Tom Boonen? Mag ik nu mijn joker inzetten? Laat ons toch wachten tot zondagavond om deze vraag te beantwoorden.” Deze quote alleen al zegt alles over het respect dat de dubbele wereldkampioen Peter Sagan heeft voor zijn idool. Een idool waarmee hij zondag een laatste keer slag levert.
Is Boonen voor jou ook de topfavoriet?
“Waarom denk je dat hij nu nog koerst? Vorig jaar vroeg iedereen zich op deze dag af of Boonen nog wel kon winnen. Heb je gezien hoe dicht hij bij de overwinning kwam? Natuurlijk kan hij dat nog. Het zou me niet verwonderen als hij zondag dé geschiedenis van Parijs-Roubaix in levenden lijve wordt.”
Voor hetzelfde geld draait het uit op een sprint tussen jou en hem...
“Vooreerst koers ik niet tegen hem. Ik rijd mijn eigen wedstrijd. In deze Parijs-Roubaix zijn er meer kandidaten dan Tom en ik. Als ik niet kan winnen, zal ik heel blij zijn als hij het wel haalt. Hij verdient dit. Het zou een fantastisch orgelpunt van zijn carrière zijn.”
Wanneer hoorde je voor het eerst van Tom Boonen?
“Sinds ik tiener was, was Boonen voor mij dé grote renner van de kasseiklassiekers. Mijn oudste herinnering aan Parijs-Roubaix gaat terug tot 2005, het jaar dat Tom Boonen een eerste keer won en ook wereldkampioen werd in Madrid. Ik zat voor tv thuis Tom naar de zege te schreeuwen. Hij was mijn grote idool.”
Wat heb je van Boonen geleerd?
“Toen ik overkwam, wist ik niet hoe je kasseiklassiekers moest rijden. Tom Boonen was mijn voorbeeld, mijn referentiepunt. Ook al omdat ik in mijn ploeg nooit een grote leider had zoals hij er een is. Ik moest dus afkijken en goed stelen met mijn ogen. Ik stelde hem ook geregeld van die algemene vragen over het wielrennen. Hij is cool.”
Wanneer heb je met je idool een eerste keer gepraat?
(Vette lach) “Nu vind ik dat één van de mooiste en belangrijkste momenten met Tom, maar die avond zelf was het anders. Het was zeven jaar geleden, ik was neoprof bij Liquigas. Jong en gretig als ik was, deed ik hem met een stomme move in volle voorbereiding op de sprint van de openingsetappe in de Tour of California onbewust hard vallen. Op het eigenste moment van de val was hij kwaad. Man, ik zat ermee... Die bewuste avond in Sacramento sliepen we bovendien in hetzelfde hotel. Ik dacht: Het is beter dat ik met hem praat in plaats van te doen alsof er niets is gebeurd. Na het avondeten raapte ik al mijn moed bijeen en stapte ik als een gestraft schooljongetje op mijn jeugdidool af. Ik zei doodbeschaamd: Het spijt me echt wat er gebeurd is. Hij antwoordde: Don't worry, shit happens in een koers. Ik was opgelucht dat hij zo’n loyaal antwoord gaf. Typisch Tom. Hij is en blijft en immens grote persoonlijkheid.”
Heb je iets opgestoken van de manier waarop hij met zijn status omging?
“Zeker. Praat met elke mecanicien of verzorger van elke ploeg: hij staat voor een grote persoonlijkheid die iedereen goedendag zegt. Ik probeer dat ook te doen: hello zeggen, dat kost niets.”
