“In 2010 leerde ik op Facebook een meisje kennen”, begint Hans. “Ikzelf woon in de staat New South Wales (in Australië, red.) en zij woonde 250 kilometer verder. Een paar maanden later spraken we af en besloot ik voor een weekend naar haar toe te rijden.”

“We gingen zaterdagavond uit. Ze had de sleutels van het appartement van een vriend gekregen die in de stad woonde en daar hebben we de nacht doorgebracht. Ik had echt veel gedronken en had niet mogen rijden. Achteraf bekeken, wou ik dat ze mij toen aangehouden hadden voor rijden onder invloed.”

“Rond de middag werd ik wakker en zei ik dat ik naar huis zou vertrekken. Ik heb haar nadien nog een paar keer ge-sms’t, maar omdat ze niets terugstuurde, ging ik ervan uit dat ze niet meer geïnteresseerd was.”

“Zo’n twaalf weken later stuurde ze me plots een bericht. Ik zat op het werk en in het bericht stond “We moeten dringend praten”. Ik zat aan mijn bureau, las het bericht en mijn hart sloeg over. Ik wist gewoon al wat ze wilde zeggen.”

Toen Hans ’s middags even naar buiten ging en haar opbelde, werd zijn vermoeden bevestigd. “Ik ben zwanger”, was aan de andere kant van de lijn te horen.

“Hoe weet je dat ik de vader ben?” vroeg Hans meteen.

“Dat weet ik niet”, antwoordde ze.

“Dus je wist niet dat je zwanger was na vier weken of acht, maar nu je twaalf weken ver bent beslis je het aan mij te zeggen?” vroeg Hans, die het gevoel kreeg dat ze het gepland had. “Je moet eens goed nadenken over waar je mee bezig bent. Denk aan de gevolgen voor ons twee, op lange termijn.”

Daarna hing ze op en hoorde Hans niets meer van de vrouw met wie hij één keer het bed deelde. Tot negen maanden nadat zijn zoon geboren was.

“Er klopte iemand op de deur met een bevel van rechtswege. Ik moest DNA afstaan. Ik zat op dat moment thuis tv te kijken met mijn toenmalige partner, met wie ik al bijna twee jaar samen was. Ze was bij mij komen wonen en we waren gelukkig samen.”

Hans had geen keuze: als hij het bevel niet zou opvolgen, zouden zijn spullen in beslag genomen worden. Hij liet een DNA-test afnemen en die was positief: hij was de vader. Niet alleen moest hij een kleine 5.000 euro ophoesten voor de test en om zijn advocaat te kunnen betalen, er kwam ook een rekening voor achterstallige alimentatie die meer dan 8.000 euro bedroeg.

“Het was een ware nachtmerrie. Ik was er ziek van. Hoe kon ik mijn hypotheek nog betalen, en mijn andere rekeningen?”

“Ik moest uiteindelijk mijn huis verhuren en mijn partner en ik trokken bij mijn ouders in. Werken lukte ook niet meer en uiteindelijk moest ik mijn ontslag geven. Ook mentaal werd mijn leven een puinhoop. Ik heb geen idee hoe ik dit nog twaalf jaar ga volhouden, want ik moet nog twaalf jaar betalen voor mijn kind.”

De wet in Australië verplicht biologische vaders om alimentatie te betalen, tot het kind de leeftijd van 18 jaar bereikt. “De overheid moet inzien wat voor impact dit heeft op een mensenleven.”

“Mijn partner heeft me vorig jaar verlaten. We zijn als vrienden uiteengegaan. We hebben nog vier of vijf jaar geprobeerd om het te doen werken, maar ik had geen geld om ook maar iets mee te doen.”

“Ik heb mijn leven opgegeven. Ik betaal alimentatie en hoop dat mijn zoon me op een dag komt opzoeken. Maar ik heb echt geen hoop meer, niet in de politiek, niet in het systeem, niet in mijn leven.”

* De naam werd gewijzigd om privacyredenen.