Het leek een boeiende job, zo te zien in het programma De Noodcentrale op de VRT. “Maar in het echt is dat niet meer zo”, zegt een personeelslid. “Het personeelstekort is énorm. Nieuwe mensen blijven ook nooit lang. Ze vertrekken omdat ze de job te stresserend vinden”, zegt het personeelslid.

Joery Dehaes, van het ACV spreekt van een malaise. “De toestand is in elke provincie erg, maar in Vlaams-Brabant is het echt niet meer houdbaar. In die noodcentrale waren deze week amper drie dispatchers en twee calltakers aan de slag. De helft van wat nodig is om de toevloed aan oproepen te beantwoorden.”

Als er dan iets groots gebeurt zoals die brand in het rusthuis in Drogenbos, moet al de rest wachten. “Dan lopen de wachtrijen hoog op. Soms zijn er letterlijk twintig wachtenden voor u”, klinkt het bij het personeel. “Dan heb je het gevoel dat je mensen in nood in de steek laat. Op een dag loopt dit fout en zullen er doden vallen omdat we de oproepen niet snel genoeg beantwoord hebben.”

Het personeelstekort situeert zich zowel bij de calltakers, het burgerpersoneel dat de oproepen aanneemt als bij de dispatchers, de politiemensen die de oproepen doormelden aan de ploegen op het terrein. “Beide deeldiensten zijn even zwaar onderbemand”.

De noodcentrales van de politie nemen oproepen aan van mensen in nood. “Een inbraak, een weggelopen kind, een huiselijke ruzie, een vechtpartij op café. Door het personeelstekort moet één calltaker tot driehonderd oproepen per dag verwerken. Dat is eigenlijk onmogelijk. Tijd om te eten of om naar het toilet te gaan, is er niet. Het is twaalf uur doorgaan aan een stuk. En dan kom je thuis als een wrak”.