COLUMN. Wim Vos: “De Belgische sport heeft er met het record van Victor Campenaerts een nieuw referentiepunt bij”

“Fenomenaal. Echt feno­menaal, zoals ook Filip Joos dat altijd zegt. Zo spannend ook. In de tribunes konden we goed volgen en mijn makker Johan had een perfecte tabel uitgetekend waarop we ­altijd konden berekenen hoeveel hij zou rijden. Tijdens de laatste twintig minuten zag ik hem echt afzien. Hij kon moeilijk zijn lijnen houden. Zijn gezicht verkrampte. Toch hield hij knap stand. ­Beter kan het niet worden.

Voor ik naar Mexico ­vertrok, had een vriend mij gezegd: Hiervoor ben je in ­leven gebleven. Het klopt. Dit moest ik nog meemaken.”

De intussen 58-jarige Gino ­Campenaerts alludeert daarmee op de twee hartaanvallen die hij in het verleden kreeg. Twee keer was Victor erbij.

“Een eerste keer op vakantie in Frankrijk”, zegt Victor. “Een ­tweede keer toen we samen ­gingen fietsen. Het was een van de eerste keren dat ik mijn vader in de bochten van Hoboken pijn kon doen en ik hoorde hem ­zeggen: Ai, het is weer van dat. We zijn dan aan een bushokje gestopt en ik heb de ambulance gebeld. Dat zijn momenten die je niet snel vergeet. Op de grote kampioenschappen is mijn vader er bijna ­altijd bij. We hebben samen al mooie ­dingen beleefd.”

Mama Marianne was niet in Aguascalientes. Ze vliegt niet graag. “Ze zei: Ik wil niet graag komen, want als jij een goeie ­prestatie levert, ben ik er nooit bij. Ik volg het liever in je stamcafé, de Mombassa. Ik weet dat mijn ­mama van thuis ook superhard meeleeft met mij. En misschien is dat ook wel het magische recept.”

LEES MEER. Wij keken samen met Yves Lampaert naar het werelduurrecord van zijn ‘maatje Campie’: “Jawadde! Hoe moet ik hem nu nog kloppen?”