Elke week lanceert Lukas Lelie – u kent hem van De ideale wereld – een filmpje over koeken. Telkens komt een komiek vijf minuutjes vertellen over z’n favoriet. “Ik was uitgenodigd bij Wim Helsen voor Winteruur, waar hij kort met een gast over een stukje tekst praat”, zegt Lukas. “Ik dacht: Wat als ik zoiets maak over een onderwerp waarmee ik écht iets heb? Al snel kwam ik bij koeken uit.” Zo komt het dat Lukas met het kruim van de Vlaamse comedians Melo-Cakes of een Cha-Cha staat te savoureren in het gangpad van de lokale supermarkt.

En daar is ook een publiek voor: elke aflevering wordt duizenden keren bekeken. Toen het plan kwam om een Standaard koekhandel at the movies te organiseren, waren de 700 kaartjes voor twee voorstellingen in Gent in drie uur tijd uitverkocht. “Ik ben daarvan geschrokken”, zegt Lukas. “Maar blijkbaar heeft iederéén een mening over koeken. Hoe je ze opeet, hoeveel je er eet. Hoe ze verpakt zijn. Ik word er op straat ook vaak over aangesproken.”

“Het is echt iets nostalgisch dat de sfeer van de speelplaats oproept. In dat kwartiertje buiten ontstond een soort politiek machtsspel. Tussen zij die wél een koek hadden, en zij die er geen hadden. Bij ons op school was er iemand die altijd zo’n zakje koalaatjes mee had. Die grote felblauwe verpakking die je al van ver kon zien. Ik wist: dat is te veel voor één kind. Daar ging ik dus altijd schooien.”

Chocolade verboden

“Intussen is die periode wel voorbij. Sarah Vandeursen vertelde dat de kinderen op haar school nog maar twee keer per week een koek mogen meenemen, en op de school van mijn moeder – die zelf lerares is – zijn koeken met chocolade verboden. En maar goed ook, hé, het is ongezond. Maar ik ben toch blij dat ik als nineties kid die tijd nog heb mogen meemaken.”

Lukas maakt comedy: de afleveringen moeten dus grappig zijn. “Toch moeten de gasten niet per se grappen vertellen. Het onderwerp op zich is eigenlijk geestig genoeg.” Belangrijk is dat alles verteld kan worden: “We zijn niet gesponsord door een producent. Als de koeken niet lekker zijn, of als er problemen mee zijn, dan vertellen we dat. Geregeld koos iemand een koek die hij vroeger vaak at en waar de nostalgie het had overgenomen van de smaak. Dat zéggen we dan ook. Ook koeken uit een andere winkel zijn welkom. Ik ben gewoon dankbaar dat de uitbater van deze supermarkt zo lief is om af en toe enkele uren de muziek te stoppen en de koekenrayon te sluiten, zodat we hier kunnen filmen.”

Haat-liefde

Veel geïnterviewden vertellen over hun haat-liefdeverhouding met de koek. Over het broze evenwicht tussen goesting en indigestie. Over de schaamte als ze weer eens een volledig pak hebben opgegeten. “Op het eind mag iedereen de rest van de koeken mee naar huis nemen. Maar toch weigert drie vierde dat. Het zegt toch iets over hun gevoel. Mocht ik dezelfde reeks maken, maar dan over hun favoriete auto, denk ik dat ze die wagen wél graag zouden meenemen.”

“Ik weet ook niet wat het donderdag gaat geven”, zegt Lukas. “Alle afleveringen na elkaar – het geheel duurt meer dan een uur – is misschien wel wat veel. Voor de 12 euro van het ticket krijgt iedereen ook nog eens alle koeken die aan bod komen, en 3 euro ervan gaat naar een goed doel. Belangrijk, want we gaan ons achteraf allemaal depressief voelen van de indigestie.”