“Celio was onderweg naar school met zijn broertje en zusje en met de mama”, vertelt de aangeslagen nicht van het slachtoffer. “De vrachtwagen greep hem, de twee andere kinderen konden nog wegspringen. De mama is helemaal in shock, ze is afgevoerd naar het ziekenhuis”.

“Celio liep school in het Sint-Jozefscollege in Aalst. Hij zat in het zesde leerjaar. Hij was een pienter baasje, heel intelligent. Net daarom hadden ze hem in die school ingeschreven. Het is een school waar je hard moet werken, we waren heel trots dat hij het niveau daar aankon.” Nog volgens de nicht speelde hij graag voetbal. “Hij deed dat dolgraag. Het was ook een hele lieve en brave jongen. We gaan hem zo missen.”

Ook de vader van de jongen is bijzonder aangeslagen. Dat het ongeval op weg naar school gebeurde, is tragisch. “Hij ging graag naar school en hij wou auto-ingenieur worden”, vertelt Pitshou Matumbu Ebe, de vader van Celio. “Hij zei me dat elke dag.”

Dodehoekongeval

De aanrijding gebeurde volgens het parket in de Alfred Nichelsstraat in Aalst, ter hoogte van de parking aan het bedrijf Tereos. Een verkeersdeskundige moet de omstandigheden nog onderzoeken. De Aalsterse burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) zegt dat camerabeelden op de plaats van het ongeval onderzocht zullen worden om meer duidelijkheid te krijgen over de omstandigheden. Het bedrijf is ook een intern onderzoek begonnen. “Alles zal in het werk worden gesteld om ervoor te zorgen dat een dergelijk voorval nooit meer kan gebeuren”, zegt woordvoerster Gerdi De Kimpe van Tereos Starch & Sweeteners Europe.

Het slachtoffer overleed ter plaatse. De jongen was onderweg met zijn moeder, broer en zus. De vrachtwagenchauffeur, een 31-jarige man met Poolse nationaliteit, was in shock. Hij testte negatief op alcohol en drugs.

“Het geluid van de moeder”

Ooggetuige Lisa Gabriëls schrijft op Facebook: “Dingen die ik nooit zal vergeten. Het gegil. De wanhoop van de vrachtwagenchauffeur. De zus die ik in mijn armen hield en dat op haar broertje riep. De woorden ‘ik blijf bij jou’ die uit mijn mond rolden. De woorden ‘alles komt goed’ die ik wegslikte. Het kleine jongetje dat verweesd op de parking stond en een broertje bleek te zijn. De dappere, moedige omstaanders die knielden bij het overleden kind. De vragende blik in de ogen van mijn eigen kinderen. Het geluid van de moeder. Het geluid van de moeder. Het geluid van de moeder. De ambulances die zo lang op zich lieten wachten, al kan het evengoed zijn dat het maar tien minuten duurde.”

Maar er is ook woede bij de vrouw die er elke dag passeert met haar kinderen, en ook altijd zoekt naar de blik van de truckchauffeurs op een van de gevaarlijkste punten van de stad. “Ik ben niet de persoon van de grote woorden. Niet de persoon van de wijzende vinger. Maar dit was zo overduidelijk, al jaren, een accident waiting to happen. Dit is niet de schuld van de truckchauffeur. Wel die van Stad Aalst. Zet daar een hek rond. Verander de aanrijtijden, zorg dat ze de spits mijden. Verplaats de industriële site in het kloppende hart van mijn stad. Wat dan ook, maar doe er iets aan. Ook al is het nu al te laat.”

Buurtbewoners klagen al langer over de gevaarlijke verkeerssituatie op die plaats. Ook televisiepresentator Steven Van Herreweghe woont in de buurt en passeert dagelijks de plaats van het ongeval om zijn “ventjes” naar school te brengen. “Elke ochtend houd ik mijn hart vast voor de honderden kinderen die daar langs moeten op weg naar school. Daarnet terug gepasseerd zoals elke dag en één kindje, te voet naar school is er niet meer geraakt. Een vrachtwagen greep hem. Ik heb er geen woorden voor.”

Bij VRT gaat Van Herreweghe verder. Dat de fabriek op 100 meter van een school en zo centraal in de stad gelegen is, vindt hij ronduit absurd. “Al decennia lang is dit nochtans de dagelijkse routine: kinderen haasten zich ’s morgens in het donker richting school en net als in een game moeten ze de vrachtwagens proberen te traceren. Spannend! Voor C. was het vanochtend game over.”

“Mijn vaderhart is gebroken, mijn Aalsters hart, en mijn hart voor de samenleving. Maar ik ga straks weer zoals elke dag mijn ventjes van school halen. En één bankje blijft leeg in de klas.”