Geert Herman

“Nee, deze had ik niet zien aankomen”, zegt de apothekeres-dichteres met Lootse roots, al woont ze al bijna een decennium in Gent. “Een warme dankuwel aan iedereen die stemde. Weet dat ik deze prijs opdraag aan mijn pépé André De Vylder, ooit gewaardeerd schepen in Lochristi”, klinkt het meteen.

Dat dichters niet langer in een ivoren toren zitten, is bij deze bewezen. “Poëzie is populair hoor”, zegt Dorien. “Alleen, je mag het zo niet noemen”, lacht ze. “Mensen hebben nog altijd een gevoel van ontoegankelijkheid wanneer dat zware woord poëzie valt. Maar dat is gelukkig aan het veranderen, met dank aan de slam poetry. Veel jonge dichters, waaronder ikzelf, hebben gelukkig de vaardigheid van het performen. Dat is niet noodzakelijk, maar het maakt je publiek wel groter. Er zijn ook mensen die liever naar je woorden komen luisteren, dan ze op hun eentje thuis in de zetel te consumeren.”

Droom altijd nagejaagd

“Ik heb in mijn 32 levensjaren al heel veel mensen met mijn enthousiasme bestookt”, aldus de populairste culturo van Lochristi. “Sinds ik in het tweede leerjaar leerde schrijven, heb ik altijd mijn droom – publicerend schrijver – nagejaagd en hem ook uitgedragen. Mijn eerste bundel ‘Vertraagd stilleven’ (Uitgeverij Vrijdag, 2017) beleeft momenteel zijn derde druk. Mijn tweede bundel ‘Heerlijk afgebakend eindeloos’ verscheen nét voor de coronacrisis. In al die jaren ging ik ook verschillende samenwerkingen aan, won prijzen, publiceerde in verschillende tijdschriften, gaf honderden optredens. Ik verstopte mij in geen geval in mijn al dan niet ivoren torentje als dichter.”

Dorien in Lochristi

Cultuur in eigen gemeente, daar heeft Dorien zeker al haar deel toe bijgedragen. Uit het blote hoofd somt ze evenementen en data op: “Ik was op Toast Literair, in 2014 en 2019, voor de Warmste Week was ik in De Maalderij in Zaffelare (2018), mijn debuut ‘Vertraagd stilleven’ stelde ik voor in de kring van Sint-Hubertus in Zaffelare in 2017 – een samenwerking met accordeonist Tuur Florizoone, die bekend is van onder meer de soundtrack van ‘Aanrijding in Moscou’. Ik werkte mee aan de voorstelling ‘De Terugkeer’ in Zaffelare (2018) waar ik enkele nieuwe gedichten voor schreef, die ik ook op het podium bracht. Zeven jaar geleden werkte ik samen met andere toffe kunstenaars uit Zaffelare, waaronder mijn vriendin Saartje Van de Steene, mee aan het Zaffelaars Uur in de serres van Paul Hollevoet. Nu is mijn gedicht ‘Luciferdoosje’ te lezen in de Kunstexpo Achter Glas in Zaffelare.”

“Optreden in Uyttenhove, vind het nu al de max”

Wat de nabije toekomst brengt als laureate van de Publieksprijs, ook daarover denkt Dorien De Vylder in dit blije moment al na. “We zullen aftoetsen met de cultuurdienst wat de gevolgen zijn”, zegt ze. “Het vernieuwde Uyttenhove lijkt mij in elk geval al een prachtige locatie om meer ruchtbaarheid te geven aan woordkunst. Al moeten we door dat verdomde virus voorlopig nog even geduld oefenen, natuurlijk.” Het meest concrete plan, het optreden samen met ‘Ten Adem’, dat in de eerste brochure van onze nieuwe cultuurtempel geprogrammeerd stond voor 19 december, is om coronareden al verschoven naar 18 december 2021. “Ook al is het nog lang, ik vind dat nu al de max”, lacht de publiekslaureate van de cultuurdienst. “Weet je dat ik mij als jongvolwassene de ziel uit het lijf heb gedanst op de wekelijkse fuiven in Uyttenhove? Ik had altijd mijn notitieboekje bij, en tijdens het dansen riep ik ook wel eens een flard poëzie in iemands oor. Wat een heerlijke tijd was dat toch”, besluit ze.

LUCIFERDOOSJE

Die strakke oostenwind, het eerste okkernootje, slaap in een

pissebed, deze maïshakselaar-schorpioen, een cheetasprint,

een verpletterende golf en een majestueuze rots, een leeg en

geblutst olievat met een houten kruis op gebonden, kastanjeglans,

een weggewaaide vlakte, een kapotte bladblazer, hoogzwangere

maretakbol, in een grimas getrokken nachtmerrie, blanco info-

bord, die dolende taxonoom, erosie, zwavelgeel, pimpelmees,

de vertrappelde vouwmeter, deze verreiker-giraf, de pauzeknop,

de pas genivelleerde asfaltweg. Al deze objecten raap ik op uit

de berm, ik pulk ze uit het onkruid, vanonder een peukje, vanuit

een achtergelaten reiskoffer, er gaat niks verloren, in mijn kleine,

kartonnen doosje vang ik ze op en schuif het dicht.

Uit: Heerlijk afgebakend eindeloos (Uitgeverij Vrijdag, 2020)