Walter voelde zich steeds aangetrokken tot het creatieve, zoals poëzie, literatuur, dans, schilder- en beeldende kunst. “Op mijn zeventiende gaf ik een cultureel schooltijdschriftje uit. Daar schuimde ik vaak de vernissages in Antwerpen voor af. Bij mijn studiekeuze dacht ik eerst naar de academie in Antwerpen te gaan, maar mijn ouders overtuigden me toch voor de universiteit te kiezen. En dus ging ik in Gent bedrijfspsychologie studeren, daarna marketing. Vervolgens rolde ik de reclamewereld binnen. Ik heb er vele jaren met plezier het beste van mezelf gegeven”, vat Walter samen. Walter startte een eigen reclamebureau met onder meer Marc Michils, bekend als directeur van Kom op Tegen Kanker.

Kruispunt

Na een mooie carrière vroeg hij zich meer en meer af hoe zijn leven zou verlopen zijn als hij op dat kruispunt lang geleden de andere weg had gekozen en wél naar de academie was gegaan. “Zo kwamen de ezel, de tubes, de penselen en het canvas in huis”, verklaart Walter. “Het gevoel dat ik weer aangeland ben op die splitsing van toen en nu opnieuw kan beginnen, omarm ik dankbaar en gul. Met dezelfde goesting en drive als in mijn eerder leven, werk ik nu aan een carrière als schilder. Naar welke bestemming het me zal brengen, is nog niet helemaal duidelijk. Maar de weg is in ieder geval bijzonder boeiend”, zegt hij enthousiast maar beheerst.

Geen acryl

Walter maakt figuratieve kunst waar mensen centraal staan. Hij gebruikt bewust geen acryl, maar uitsluitend olieverf. “Het duurt dagen en soms zelfs weken alvorens de olie droog is. Voor andere kunstenaars is dit een nadeel, ik beschouw het als een voordeel omdat je dagen of soms zelfs weken later op de kleur kan ingrijpen. De kleuren mengen zich in het doek, wat het geheel plastischer maakt.”

Hij baseert zich steeds op een foto. “Aangezien ik geen goede tekenaar ben, is het moeilijk om driedimensionaal te denken. Sommige foto’s maak ik zelf, andere pluk ik uit het familiearchief. Maar ik vind er ook veel op internet en maak er mijn eigen versie van.”

Kort na zijn scheiding verhuisde Walter van Meise naar Antwerpen. “Ik was diep ongelukkig, schreef me in bij de academie, maar hield het maar twee maanden vol. Ik wilde minder geïsoleerd zijn en feedback krijgen in wat ik doe, maar het klikte ook niet met de leerkracht. De klas was bovendien los zand. Er was geen cohesie, waardoor ik er sociaal niets aan had.”

Om alsnog feedback te krijgen op zijn werken, wil Walter nu vooral exposeren. Hij heeft al enkele tentoonstellingen achter de rug. “Gezien mijn leeftijd is er natuurlijk een sense of urgency, zoveel tijd rest er me net meer. Ik bekijk het leven nu anders dan toen ik zeventien was. Maar toch is dit een nieuw startpunt.”

“Mijn leven had er helemaal anders kunnen uitzien”, gaat Walter licht nostalgisch voort. “Ons leven wordt bepaald door kleine toevalligheden. Had ik vijftig jaar geleden niet gekozen voor de universiteit, was ik een heel andere Walter geweest.”

Scharniermoment

Die scharniermomenten in het leven zijn nu vaak de basis voor zijn werken. “Het inspireert me. Ik kies vaak portretten uit van jonge mensen die op datzelfde scharniermoment staan. Ook al staan de jongeren er niet bij stil, ik wil soms roepen: ‘Doe dat! Sta er even bij stil!’”

Walter woont in Rijmenam waar langs de Dijle honderden taferelen op doek vastgelegd kunnen worden. Toch inspireert de natuur hem veel minder. “Ik heb het geprobeerd, maar het lukt me niet. Evenmin als abstracte taferelen. Ik heb er ook geen enkele moeite mee om schilderijen die ik niet goed vind, te vernietigen.”

www.walterdermul.be, www.leneuf.gallery/exhibitions/walter-dermul