Daar ontmoet ze Jean. Ook zijn voorgeschiedenis vertelt Van Paemel uitgebreid. Hij is een Vlaamse jongen uit een muzikaal gezin die ook tekentalent heeft. Hij heeft een schizofrene broer die, zeggen de dokters, ‘erfelijk belast’ is, waardoor Jean vreest dat de ziekte hem ook zou kunnen treffen. Ook hij wordt verpleger en belandt tijdens WO I in Nederland, waar hij in een psychiatrisch ziekenhuis Gidia leert kennen. Hij zal uiteindelijk muziek mogen spelen, zijn instrument is de cello, om het moreel van de soldaten op te krikken, maar hij zal ook de dood geregeld in de ogen kijken.

Dansen op vluchtige noten is een mooi portret van twee gekwetste zielen die hunkeren naar een ander leven, maar die door het tijdsgewricht en de moraal worden tegengewerkt. Vooral in het midden van de roman hadden wat scènes strenger gesnoeid kunnen worden, maar toch is dit een beloftevol Vlaams debuut. Vooral omdat Van Paemel de levens van haar personages plaatst tegen een boeiende historische en politieke achtergrond.