Zijn twee seizoenen bij de elite waren niet slecht. In kleine crossen deed Yentl Bekaert mee voor de ereplaatsen, maar ook in een reeks grote afspraken kwam hij goed voor de dag. Zo werd hij elfde in Oudenaarde (op de Koppenberg), Leuven en Gavere. Hij had een voorkeur voor zware trajecten. Afgelopen seizoen stond de crosser van Baloise Trek Lions nog op het podium van een manche van de Toi Toi Cup in Tsjechië. Voor eigen volk in Zonnebeke eindigde hij als negende. Ook in Hamme haalde hij de top tien.

“Mooie resultaten, maar mijn twee deelnames aan het wereldkampioenschap waren toch de hoogtepunten uit mijn loopbaan”, blikt Bekaert terug. “Als belofte werd ik tiende in het Zwitserse Dübendorf. Drie seizoenen voordien legde ik bij de junioren beslag op de veertiende stek in het Luxemburgse Bieles. Kort daarvoor was ik tweede geworden op het Belgisch kampioenschap in Oostende. Eén keer veroverde ik de driekleur, als eerstejaarsnieuweling.”

Die titel in 2014 zorgde ervoor dat hij kon overstappen naar Telenet-Fidea van de excentrieke Nederlander Hans van Kasteren. “Ik beschikte over een goede motor, maar mijn technische bagage was iets te beperkt. Als jeugdrenner kon ik dat nog compenseren, maar eenmaal bij de grote jongens was het niet meer mogelijk om telkens gaten te dichten.”

Had hij misschien verder kunnen geraken als wegrenner? “Bij het team van Sven Nys heb ik veel mooie kansen gekregen. Ik slaagde er enkele keren in om me te onderscheiden als wegrenner, maar ik deed die discipline minder graag. De langere trainingen waren ook niet bepaald mijn ding. Ik genoot veel meer van het veldrijden, alleen kreeg ik die laatste kloof met de top tien niet dicht. In de loop van het seizoen begon ik dan ook over mijn afscheid na te denken. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik mijn diploma Elektronica-ICT heb verzilverd. Het is mooi geweest. Ik heb veel vriendschappen, onder meer met Thibau Nys, aan mijn loopbaan overgehouden.”