Er was een tijd dat ik wekelijks ging fietsen, zelfs door weer en wind. En toen kwam die verdomde knieblessure … Iedere week de fiets opkruipen bleek niet meer zo vanzelfsprekend, al zeker niet meer door weer en wind. Tegen de wind in ‘stoempen’ vond die knie niet zo fijn (niet dat ík tegenwind ooit wél aangenaam heb gevonden) en ook hellingen waren er vaak te veel aan, net als het competitiebeest in mezelf naar boven halen om kroontjes of toptienplaatsen binnen te rijven op Strava.

Dat is amper een jaar of drie geleden, maar lijkt al een ver vervlogen tijd. Want de pijnscheuten zijn er nog steeds, en de kans dat ze ooit helemaal zullen verdwijnen, is klein.

De pijnlijke knie werd een onderdeel van mijn lichaam, waardoor ik voor de keuze stond: me er letterlijk bij neerleggen en stoppen met zowat alles (want ook tijdens de dansles of het wandelen is er dat zeurende gevoel) of me erbij neerleggen dat die knie nu eenmaal is wat ze is, en blijven bewegen, maar dan zelden echt volledig pijnvrij. Het werd de laatste optie. Tuurlijk werd het de laatste optie. Dus ik blijf koppig naar de dansles gaan, en trek mijn wandelschoenen nog steeds aan (allemaal op doktersadvies, overigens). En ik blijf ook fietsen, al doe ik dat anders dan drie jaar geleden: minder zwaar trappen, de cadans de hoogte in. In plaats van naar het tellertje van de snelheid te kijken, houd ik nu vooral mijn cadans en hartslag in het oog.

Weer de fiets op na alweer een episode van veel meer pijn, is één ding, dat ook weer regelmatig beginnen doen, is een heel ander verhaal en voelde minder evident aan dan gehoopt. En toen kwam ‘Iedereen Flandrien’, en kijk: sinds de start van dit project heb ik al iedere week meerdere keren op de fiets gezeten, zowel binnen op de rollen als buiten; iets wat in de periode daarvoor vaker niet dan wel lukte. Het gaat goed, het motiveert, en ik voel me weer een fietser! En die knie? Ja, die pijn in mijn knie zal er altijd in meerdere of mindere mate zijn en blijven. Maar het fietsen gegarandeerd ook.