Precies twintig jaar geleden pleegde ze samen met haar vriendin zelfmoord. Bewonderaar Luc Maddelein schreef over haar een boek: Soeur Sourire, met de veelzeggende ondertitel: Zie me graag.

Jeanne Deckers werd geboren op 17 oktober 1933 in Brussel. Haar ouders hadden op een boogscheut van het De Brouckèreplein een bloeiende bakkerszaak. Twintig jaar later was Jeanne tekenlerares in onder meer het Sint-Annainstituut in Gosselies. In de zomer van 1959, Jeanne was toen 26, maakte ze als begeleidster van een vakantiekamp in Koksijde kennis met de toen vijftienjarige Annie Pécher, haar latere vriendin.

Enkele maanden later trad ze in het dominicanessenklooster van Notre Dame de Fichermont in Waterloo. Ze wilde missiezuster worden. Achteraf bekeken was die intrede eerder een vlucht dan een keuze uit overtuiging. Jeanne Deckers wilde weg uit het onderwijs, dat haar niet bracht wat ze er van verwachtte. Ze wilde ook weg van haar moeder, die zich te veel met haar leven bemoeide. Maar Jeanne lag vooral overhoop met zichzelf. Ze wist niet wat ze wilde in het leven en was bang om zich aan iemand te binden.

Moderne nonnen in Waterloo

Het klooster dan maar. De keuze voor Fichermont was niet toevallig. De dominicanessen van Waterloo waren in tegenstelling tot andere kloosterorden ver op hun tijd vooruit. In Waterloo woonden moderne nonnen die werden geleid door een progressieve moeder-overste. Al snel ontwikkelde Jeanne een nieuw talent. Als er jongeren op retraite kwamen, onderhield Jeanne hen met gitaarspel en liedjes die ze zelf componeerde.

Op 11 mei 1960 legde ze haar eerste tijdelijke geloften af en kreeg ze de religieuze naam Luc-Gabriël. De liedjes van de zuster vonden weerklank tot ver buiten de kloostermuren, wat ertoe leidde dat op een dag platenfirma Philips aan de kloosterdeur stond. Ze boden haar een contract aan en zuster Luc-Gabriël dook meteen de opnamestudio in voor haar allereerste plaat. Omdat Philips de naam Luc-Gabriël commercieel niet interessant vond, hield de platenmaatschappij een enquête bij Franse scholieren. Dat bracht zuster Luc-Gabriël bij de artiestennaam

S

{oelig}

ur Sourire

. Eén liedje op de plaat deed het bijzonder goed:

Dominique.

Dominique,

nique nique

s'en allait tout simplement

Routier, pauvre et chantant

En tous chemins, en tous lieux

Il ne parle que du bon Dieu

Il ne parle que du bon Dieu

S{oelig}ur Sourire werd razend populair en heel snel vlogen 50.000 exemplaren van haar plaatje de deur uit. De Kerk was daar blij mee. De jonge novice kon met haar aanstekelijke liedjes jonge mensen opnieuw de weg tonen naar godsdienstig leven. De pers wilde die zingende non graag interviewen, maar daar kon volgens het klooster geen sprake van zijn. Jeanne Deckers was in de eerste plaats een novice die non wilde worden, en het klooster, hoe modern ook, had regels.

In oktober 1963 ging zuster Luc-Gabriël studeren aan de Franstalige Katholieke Universiteit van Leuven, de huidige UCL in Louvain-la-Neuve. Annie Pécher, met wie ze na die eerste ontmoeting in 1959 in contact was gebleven, volgde eveneens in Leuven een opleiding tot fysiotherapeute

In november 1963 kwam

Dominique

in de VS binnen in de Bill Board Top 100. Op 7 december stond het liedje op nummer één, waar het vier weken bleef staan. De wereldpers streek neer bij het klooster in Waterloo en onder druk van de kerkelijke overheid moest de moeder-overste een fotosessie toestaan. Soeur Sourire mocht zich alleen van op de rug laten fotograferen en moest een sluier dragen. De Amerikaanse sterreporter Ed Sullivan was een van de enigen die Soeur Sourire ook echt te spreken kreeg. Sullivan liet een hele televisieploeg uit Amerika overvliegen. De show op CBS werd een kijkcijferhit. In 1963 kreeg Soeur Sourire een Grammy Award in de categorie

Beste gospel of andere religieuze opname

. In 1965 werd haar leven verfilmd. De film heette

The Singing Nun

en Debbie Reynolds speelde de hoofdrol.

Ontgoochelingen stapelen zich op

In juli 1966 verliet zuster Luc-Gabriël het klooster om het als lekenzuster te proberen. Ze vond dat het kloosterleven haar te veel beperkingen oplegde. Samen met haar vriendin Annie Pécher ging ze in Heverlee bij Leuven wonen. De pers had het plots over de

lesbische

zingende non. Jeanne Deckers probeerde haar zangcarrière een nieuw elan te geven, maar dat liep faliekant af. Ze mocht ook niet meer optreden onder de naam Soeur Sourire, want die lag vast in het contract tussen Philips en het klooster. Ook haar autobiografie, die ze op 13 oktober 1968 voorstelde in aanwezigheid van prins Albert, flopte. Vanaf 1968 ging Jeanne te rade bij een psychotherapeut. Dankzij de Charismatische Beweging kwam ze er weer een beetje bovenop.

In 1974 kreeg Jeanne een nieuwe klap: het ministerie van Financiën eiste ruim 22.500euro achterstallige belastingen op. Ze belandde van de ene therapeut bij de andere. Haar vriendin runde een centrum voor autistische kinderen. Ook daar staken financiële problemen de kop op. In 1982 ging het centrum failliet. De ontgoochelingen stapelden zich op. Een nieuwe, elektronische versie van

Dominique

kreeg niet het verhoopte succes, Jeanne werd zelfs door jongeren uitgelachen. In mei 1984 stelde ze haar eigen kunstwerken tentoon, maar er kwam geen kat naar kijken en ze verkocht niets. Op 29 maart 1985 zagen Jeanne Deckers en Annie Pécher maar één uitweg meer: zelfmoord. Ze liggen samen begraven op het kerkhof van Waver.

Luc Maddelein en Leen Van den Berg, Soeur Sourire (Zie me graag), Davidsfonds, 272 blz., 17,95 euro