Gewavede haren en een rozerode mond. Esther Lambrechts liet speciaal haar mooiste zijden witte blouse stomen voor haar negentigste verjaardagsfeest in het rusthuis waar ze ongeveer een jaar verblijft. 'Een krakende ster, maar nog steeds een ster', fluistert La Esterella. 'Ik ben misschien niet meer de beauté van vroeger, maar getekende wenkbrauwen en een vleugje rouge kunnen wonderen doen. Al is muziek het enige echte mirakel. Zingen is mijn geheime recept voor een lang en gelukkig leven.'

(Esther zet met volle borst Oh Lieve-Vrouwe-Toren in, nvdr

)

Voelt u zich nog niet te oud om op een podium te staan?

La Esterella:

'Ik zing zoals ik adem. Oud voel ik me nog lang niet. Al moet ik bekennen dat de tijd van de grote optredens voorbij is sinds ik in een rolstoel zit. Ik treed samen met Yvonne Verbeeck nog wel eens op, hier in het rusthuis, maar grote concerten zijn onmogelijk geworden. Ik kan zelfs geen taxi meer nemen. Maar ik droom nog wel van grote optredens. In Parijs of Londen, waar ik de gloriemomenten van mijn carrière beleefde. In het jaar 1948 zong ik als eerste Belgische artieste op de BBC. Daar kan Helmut Lotti een puntje aan zuigen. Ik reisde toen de hele wereld rond.'

De stap van die wereldfaam naar een kamertje in een Antwerps rusthuis is groot. Kunt u hier aarden?

'Het enige dat ik echt mis, is lekker eten. Het eten in het rusthuis is goed, maar naar een portie oesters op tijd en stond of naar een bord Oostendse tongrolletjes kan ik fluiten. Voor de rest voel ik me hier thuis. Ik heb mijn eigen meubeltjes en foto's. Ik ben een tevreden vrouw.'

Krijgt u als zangeres een voorkeursbehandeling?

'Iedereen wordt hier even goed verzorgd. Als ik moet plassen, moet ik net zo goed bellen voor hulp. En iedereen die jarig is, wordt bij ons gevierd. Of je nu een BV bent of niet. De meeste bewoners vinden het fijn om met mij aan tafel te zitten. Maar echte vriendschap bestaat hier niet. Zelfs niet met Yvonne Verbeeck, want zij is jaloers dat ik nog zo goed kan zingen. De ene helpt de andere. Dat wel. Sommige bewoners kunnen niet meer goed zien of zijn gedeeltelijk verlamd. Zelf weiger ik een slabbetje te dragen. Dat vind ik beneden mijn waardigheid. Maar het overkomt me natuurlijk ook al eens dat ik koffie mors. Dan helpen de verpleegsters.'

Waarmee kan iemand u blij maken op uw negentigste verjaardag?

'Bezoekjes zijn het leukst. Familie heb ik niet meer, maar alle visites doen me plezier. Ook met een geschiedenisboek kun je me blij maken. In het rusthuis heb je veel tijd om te lezen. Ik lees graag over wat er vroeger gebeurd is. Ik heb

den oorlog

meegemaakt, die beelden blijven op het netvlies gebrand.'

Bent u een melancholisch persoon, of kijkt u naar de toekomst?

'Als je negentig bent, is het grootste deel van je leven geleefd. De dagen in het rusthuis zijn vaak dezelfde en herinneringen geven het leven kleur. Bang voor de toekomst ben ik niet. Mijn vader werd honderd jaar, dus mogelijk heb ik nog een tijdje voor de boeg. Ik zit gelukkig ook bij een goede bank, zodat ik geen schrik moet hebben voor mijn spaarcentjes. Al is geld niet het belangrijkste. Ik hoop dat ik gezond oud mag worden en geen Alzheimer krijg zoals mijn zus. Op zo'n moment zou ik euthanasie verkiezen. Want op je negentigste zijn je herinneringen het grootste verlies.'

Hoe kijkt u naar de huidige generatie zangers en zangeressen?

'Het is armoe troef vandaag. Helmut Lotti en Will Tura zijn tenminste nog goed gekleed. Axelle Red, Natalia en Laura Lynn daarentegen niet, met hun lelijke jeansbroeken. Zij hebben geen smaak en kunnen bovendien niet zingen. Als ze drie concerten na elkaar moeten doen, zijn ze hun stem kwijt of hebben ze knobbeltjes op hun stembanden. Vandaag draait het veel te veel om geld in plaats van om zingen.'

Zou u meedoen met 'Idool' als u 18 jaar was?

'Nooit. Ik vind dat jonge artiesten eerst moeten leren zingen en pas daarna deelnemen aan zo'n wedstrijd. Ik heb drie jaar gestudeerd om zangeres te worden. Ik volgde muziekles bij een Weense professor die me het vak heeft geleerd. En ik ben het nooit verleerd. Als ik niet meer kan zingen, zal ik zwijgen. Valse noten staan niet in mijn woordenboek. Een goede zangeres houdt altijd de eer aan zichzelf.'

Met wie zou u graag nog eens een duet zingen?

'Als ik nog een sopraanstem had, zou ik graag met Mario Lanza zingen. Een knappe man met een knappe tenorstem. Of met Stef Bos, in The Metropolitan in New York. Hij heeft geen formidabele stem, maar wel prachtige liedjes. Ik weet niet of ik het nog zou kunnen, maar dromen moet je ook op je negentigste nog blijven koesteren.'