En vandaar dat er evenveel mensen zijn die denken dat het wél waar is, van de minister en de sterjournaliste, als er zijn die denken dat het níet waar is. Zij het dat men die laatsten hoofdzakelijk aantreft op de VRT-nieuwsdienst. Hoe anders te verklaren dat Greet Op de Beeck stukjes in het nieuws mag brengen, waarin het beleid van de minister van Binnenlandse Zaken wordt geprezen?'' Deze satirische pennenvruchten van Knack-redacteur Koen Meulenaere zorgden deze week voor een 'bekentenis' van minister Dewael over zijn relatie met journaliste Greet Op de Beeck. Satire, een mengeling van fictie en werkelijkheid, is in de politieke berichtgeving vaak een dankbaar medium. Meulenaere maakt er al veertien jaar naam mee op de laatste bladzijde van het weekblad Knack.

Grote verontwaardiging

,,Iederéén in het wereldje wist al van deze affaire'', relativeert Meulenaere. ,,Het was trouwens niet de eerste keer dat ik er in mijn column naar verwees. Bovendien maakte Dewael er zelf al lang geen geheim meer van: hij paradeerde openlijk met haar. De redactie ontving tientallen brieven van lezers die hen ergens samen gezien hadden. Ik voel me dus nergens schuldig over.''

,,Of het de taak van de media is om het privé-leven van prominente figuren bloot te leggen, is natuurlijk een pertinente vraag. Maar wanneer een minister geïnterviewd wordt door een journaliste die later zijn lief blijkt te zijn, kan ik niet anders dan dat aanklagen. Bovendien wordt zij betaald met ons belastinggeld om objectieve verslaggeving te doen. Mijn verontwaardiging is op dat moment te groot. Misschien hadden we dat debat op een andere, serieuzere bladzijde moeten voeren, dat is waar. Maar daar beslis ik niet over.''

Vage satire

Niet alleen Dewael ontsnapt aan het satirische oog van Meulenaere, ook met Siegfried Bracke drijft hij al wekenlang de spot. Hoe scherp en geestig ook, zuivere satire schrijft Meulenaere niet. De reden daarvoor is dat satire veronderstelt dat de lezer weet wat er wordt vervormd en dat is niet altijd het geval. ,,Ik schrijf inderdaad geen zuivere satire'', bekent Meulenaere. ,,Noem het een speciale vorm omdat ik het wat vaag hou. Roddelen noem ik dat niet. Mijn lezer moet niets geloven van wat ik schrijf, maar de informatie misschien wel in het achterhoofd houden voor een later moment. Dan kan hij nog voor zichzelf uitmaken wat klopt en wat niet. Daar is hij volgens mij echt wel slim genoeg voor, al zal ik volgende week waarschijnlijk toch een iets minder gevoelig onderwerp aankaarten.''

(lacht)