Op zich kan je Mauro Gianetti geen onaardige kerel noemen. Vriendelijk, voorkomend, altijd in voor een zinnig woord. In het Italiaans, het Frans, het Spaans, zegt u maar. Hij ziet er weliswaar niet uitnodigend uit met zijn graatmagere gestalte, zijn holle ogen. Een mens op het ziekelijke af.

Je zou het hem op het eerste zicht niet aannemen dat hij ooit furore maakte als renner. Vooral dan in 1995, het jaar dat hij de plak zwaaide in de Ardense lente. Als atleet met een zekere naam, maar niet echt vedette, won hij op één week tijd Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race. Voordien had hij al een vijfde plek meegenomen op de Muur van Hoei, aan het slot van de Waalse Pijl.

Het zijn prestaties die ondanks alles een beetje zijn bedekt door de sluier des tijds. Bij ons is en blijft de Italiaans sprekende Zwitser de opponent van Johan Museeuw in de finale van het wereldkampioenschap 1996 van Lugano. In zijn eigen achtertuin was Gianetti de enige die onze landgenoot kon volgen tot de laatste rechte lijn, waar hij onherroepelijk uit het spoor werd gesprint.

In coma door doping

Veel volgde er toen niet meer voor de man uit Ticino. Of net wel. In de Ronde van Romandië van 1998 verdween hij plots uit de koers. Geveld door ernstige darmklachten, heette het toen. Later sprak dokter Gremioni van het ziekenhuis waar hoe toen terechtkwam uit de biecht. Gianetti werd opgenomen omdat zijn dopingexperimenten haast een fatale afloop hadden gekregen. De Zwitser had immers geknoeid met het beruchte Perfluorocarbon (PFC), een alternatief voor epo dat zich nog in een experimentele fase bevond en in principe alleen onder die voorwaarden gebruikt werd in ziekenhuizen. Gianetti had het toch te pakken gekregen en het zonder aarzelen gebruikt. Hij bleef drie dagen in een coma, vechtend voor zijn leven. Daarna bleef hij nog bijna twee weken op de afdeling intensieve zorgen met een blokkering van nieren en lever. De dokter in kwestie kreeg later van Gianetti een schadeclaim van vier miljoen Zwitserse frank aangesmeerd omwille van het schenden van het medisch geheim en het schenden van zijn imago.

Ondanks alles keerde de Zwitser terug in het peloton, tot hij in september 2002 definitief een einde zette achter een profcarrière van bijna zeventien jaar. Een afscheid van korte duur, want bij het begin van het seizoen 2004 was Gianetti er opnieuw bij. Niet meer als renner, maar als manager van een ambitieuze Spaanse nieuwkomer, met Saunier Duval als sponsornaam op de trui.

Stroper blijft wellicht stroper

Een begin met propere lei voor Mauro Gianetti? Het zou niet de eerste verstokte stroper zijn die zijn dwaling inziet of althans toch overstapt naar de andere kant van het debat. Zoals Bjarne Riis bijvoorbeeld. Op het einde van zijn carrière kon de Deen ook niet meer onbesproken worden genoemd, wat vorig jaar uitmondde in afgedwongen epo-bekentenissen.

Ondertussen heeft Riis echter wel een voorbeeldig controlesysteem uit de grond gestampt voor zijn eigen ploeg en was hij daarmee baanbreker in de dopingstrijd. Kan het ook gezegd van Mauro Gianetti? Afgaande op de jongste omwentelingen binnen zijn Spaanse formatie kan men moeilijk geneigd zijn om het te geloven. De stroper is allicht een stroper gebleven.