Els Vandeweyer (29) is wat je noemt een globetrotter. Ze studeerde jazz in Brussel en Lissabon, trok op uitnodiging van de Amerikaanse saxofonist Ken Vandermark naar Chicago en speelt deze zomer op festivals van Denemarken tot Oostenrijk. Wonen doet de muzikante met Schaffense roots in Berlijn, waar ze het mooie weer maakt in de jazzscene.

Nu maandag treedt Vandeweyer op Middelheim aan met Fred Van Hove en Peter Brötzmann, de pioniers van de geïmproviseerde muziek in Europa. Een mens zou voor minder nerveus worden. 'Ik heb bijzonder veel ontzag voor Peter en Fred', zegt Vandeweyer. 'Ik vind het telkens weer fantastisch om met zulke ervaren muzikanten te mogen spelen. Het zijn tenslotte twee muzikale grootheden.'

Wie jou al aan het werk heeft gezien, zal het beamen: de vibrafoon lijkt je op het lijf geschreven. Wanneer heb je besloten dat dat instrument jouw ding was?

Els Vandeweyer: 'Dat moment herinner ik me nog heel goed. Ik was zes en ging naar het nieuwjaarsconcert van de fanfare in Schaffen. Jan Moons, mijn toenmalige leraar in het trommelkorps van de fanfare, speelde er het stuk

Czardas

op marimba. Ik was zodanig onder de indruk van zijn speelstijl en van de klank van het instrument, dat ik bij Jan wou gaan lesvolgen aan de muziekacademie in Diest. Daar koos ik vrij gauw voor het melodisch slagwerk. Bij de Schaffense jeugd- en drumband De Notenbalkers en in de fanfare zelf heb ik jarenlang marimba, vibrafoon, xylofoon en klokkenspel gespeeld.'

Nu we het toch hebben over die beruchte Sint-Hubertusfanfare van Schaffen hebben: zowat de helft van de muzikanten blijkt Vandeweyer te heten. Muziek zit in de familie, dat is duidelijk.

'Mijn vader speelde vroeger trompet - 'jazz' noemde hij dat, maar het klonk net iets anders dan wat ik nu onder jazz versta… Intussen zingt hij samen met mijn moeder in het kerkkoor van Vleugt, dat mijn tante dirigeert. Een oom studeerde trompet aan het Lemmensinstituut en een andere richtte de covergroep Dex&Co op. Ook mijn broers hadden jarenlang hun eigen band. Mijn grootvader was ruim een halve eeuw muzikant in diezelfde Schaffense fanfare en wist zeven van zijn acht kinderen te overtuigen om een instrument te kiezen of te gaan zingen. Mijn liefde voor muziek hoeft dus niet te verbazen.'

Op de affiche van Jazz Middelheim tel ik zo'n 75 mannen tegenover slechts 9 vrouwelijke muzikanten. Dat bevestigt het cliché van de jazzwereld als mannenclubje.

'Zoiets heeft tijd nodig. Muziek ontwikkelt zich heel langzaam. Lange tijd bestond er gewoonweg geen muziekonderwijs voor vrouwen. Ze mochten alleen zingen of pakweg blokfluit spelen. Dat vrouwen de kans krijgen om bijvoorbeeld slagwerk te studeren, is trouwens vrij recent. De jongste twee decennia zie je dan ook een heleboel meer vrouwen in de jazzwereld dan voordien.'

Als beroepsmuzikante ben je vaak onderweg. Je speelde net nog op een Oostenrijks festival, Berlijn is je uitvalsbasis. Kom je eigenlijk nog vaak in je heimat?

'Gelukkig speel ik elk jaar nog een paar concerten in België. Die probeer ik dan te combineren met een bezoekje aan de familie in Schaffen. Zo blijf ik nog een beetje op de hoogte van het reilen en zeilen in Diest. Maar om eerlijk te zijn: naar huis kom ik toch vooral om van de rust te genieten op de boerderij van mijn ouders.'

Fred Van Hove Ochgot Octet, met Els Vandeweyer op vibrafoon, maandag 15 augustus om 17.30 uur op Jazz Middelheim, Park Den Brandt in Antwerpen-Wilrijk.

.