Sleutelmoment: Net wanneer Australië virtueel uitgeschakeld leek door de voorsprong van Tunesië, schakelen the Socceroos vlijmscherp om: 1-0.

Man van de match: Matthew Leckie, tien jaar actief in de Bundesliga maar nu weer in eigen land, bezorgde zijn land voor het eerst in vier WK’s een plekje in de achtste finales.

Hem gaan we ook onthouden: Veel werk kreeg Mathew Ryan, ex-doelman van Club Brugge en Genk, niet maar als de aanvoerder van Australië aan het werk werd gesteld, bleef hij feilloos.

Denemarken, dat moest toch een van de revelaties worden dit WK? Tenslotte cruiseden ze met de vingers in de neus door de kwalificaties, klopten ze Frankrijk in de Nations League en bereikten ze vorig jaar op het EK nog de halve finales. Zonder Eriksen toen, nu wel weer gezond. Australië, een allegaartje aan spelers, dat mocht niet meer dan wat smørrebrød zijn. Een licht lunchhapje voor Eriksen en co. Viel dat even anders uit. De Denen mogen naar huis.

Probleem is dat het hart van de ploeg weer te weinig beats per minuut gaf. Eriksen mag dan weer speler zijn van Manchester United, tegen The Socceroos kon hij dat niet tonen. Neen, voor dat sprankeltje magie kon hij de traag spelende Denen niet geven. Ook door het gebrek aan afspeelmogelijkheden. Want ook dat is een probleem: de Denen hebben voorin geen diepe spits op topniveau. Na Dolberg en Cornelius in de vorige wedstrijden was het dit keer de beurt aan Braithwaite om in de punt post te vatten. Ook gewezen Barça-speler bleek niet het ontbrekende puzzelstukje.

Australië heeft allerminst een topelftal maar ze hielden zich in de eerste helft makkelijk staande. Maehle dwong Ryan tot een onorthodoxe tussenkomst bij een pass vanaf de achterlijn, dat wel. Een vlam van Jensen in de korte hoek, die moest de ex-doelman van Club Brugge ook uit zijn doel ranselen. Goeie redding maar eigenlijk niet eens een écht verontrustende bal. Verder toonde Skov Olsen wel veel bedrijvigheid. Er zat altijd wel een Australisch been tussen als hij dreigde.

Neen, best was het niet wat de Denen serveerden. Australië bleek amper bij machte om meer te doen dan verdedigen. Stayin’ Alive, met af en toe een vruchteloze afstandspoging ertussen.

De tweede helft bracht weinig verandering. Levensloos versus Machteloos. Australië vond het best. Virtueel was het gekwalificeerd. Net dan bracht de Deense bondscoach Dolberg en Damsgaard in. Net dan kwam ook Tunesië op voorsprong tegen de Fransen. Bij die stand zouden ook de Aussies naar huis moeten. Denemarken zette alles op alles op een standaardsituatie maar liep op een vlijmscherpe counter. Riley McGree, ooit twee seizoenen op de loonlijst bij Club maar nooit op het veld, stak door naar Leckie. De 31-jarige aanvaller draaide een te apathische Maehle dol en verraste ook Schmeichel in de verste hoek: 1-0. Denemarken oogstte wat het gezaaid had.

Hjulmand ging all-in en gooide er prompt nog twee aanvallers in, maar Denemarken bleef tandeloos. Dolberg claimde wel een strafschop maar hij viel in buitenspel. Van een stormend eindfase was nauwelijks sprake. Bah met een afzwaaier, een kopbal van Cornelius op het dak: het was te pover.

Australië hoefde niet eens rekening te houden met wat Tunesië deed. Ze hadden het helemaal zelf gedaan, als een onverzettelijk team. Een historische zege, want nooit eerder hadden The Socceroos twee zeges op een wereldbeker geboekt. Met deze ploeg? Wat een sprookje.

**

Australië: Ryan; Degenek, Souttar, Rowles, Behich; Irvine, Mooy; Leckie (89’Hrustic), McGree (74’ Wright), Goodwin (46’ Baccus); Duke (82’ MacLaren)

Denemarken: Schmeichel; Kristensen (46’ Bah), Andersen, Christensen, Maehle (69’ Cornelius); Højbjerg, Jensen (59’ Damsgaard); Skov Olsen (69’ Skov), Eriksen, Lindström; Braithwaite (59’ Dolberg)

Doelpunten: 60’ Leckie 1-0

Gele kaarten: 4’ Behich, 57’ Degenek, 75’ Skov

Rode kaarten: -

Scheidsrechter: Mustapha Ghorbal (Algerije)